kowadło blog

Ten rysunek budzi skojarzenie z korporacyjnym modelem robienia kariery, i jest to jak najbardziej prawidłowe skojarzenie. Jednak do jego wykonania skłoniła mnie sytuacja która zaistniała w otoczeniu pewnych artystów, a którą mogłem obserwować z bliska. Ale tak naprawdę w bardzo wielu aspektach naszego życia pojawia się problem: włazić czy nie włazić? Nie można przecież nie zauważyć, jak często o piastowanych stanowiskach decyduje nie posiadana wiedza, umiejętność czy doświadczenie a lizusostwo właśnie. Włażenie w dupę (nazywajmy rzeczy po imieniu) postanowiłem więc skomentować tym oto rysunkiem. Trzeba dosadnie pokazać jak to wygląda. Prosto między oczy rysunkiem z wielką dupą na wierzchu.

Lizusek który w dupę włazi łudzi się, że tak fajnie jest, że oto świat staje przed nim otworem skoro poczuł już ciepełko pupci szefa,  że wszyscy teraz będą mu panować i dziendobrować i że pupil szefa, że wręcz prawie prawa jego ręka i w ogóle ach i och. Ale nie wie, bo wiedzieć nie może, jak to wygląda na prawdę.

No i co, że już szefu z niego swój podnóżek czyni? Obiecał podwyżkę, i już prawie uchylił drugi półdupek, wypolerowany na wysoki połysk przez innych podobnych, pupci żądnych lizusków, już samochód firmowy daje, już władza wyziera z dupska szefowskiego, już prawie niebo, już salony, czuje ich zapach ekskluzywny, już, już... Tylko ludzie patrzą z politowaniem, zażenowani, i zadają sobie pytanie gdzie ten lizusek godność swoją zgubił. Taki kiedyś fajny był przecież kolega. 

A teraz tylko w dupę zapatrzony, świata poza nią nie widzi. Dostał już samochód firmowy i podwyżkę, dostał premię, kawałek władzy dostał, ale sam już do siebie szacunek stracił. Bo każdy lizusek na drabinie kariery ma pod sobą innego lizuska który mu do dupci już zagląda łapczywie, a przed którym twardziela musi udawać, niedostępnego, pupci nie dającego- a co niech se nie myśli, że tak łatwo mu pójdzie, i to nie takie proste wcale. Ale opierać się też wiecznie nie może, bo to przecież przyjemnie jak ktoś z wazeliną do pupci się łasi. A przecież wie lizusek, że i on sam jak kotek posłuszny do czyjejś pupci się łasi i mruczy przyjaźnie, byle ta większa się odsłoniła dla niego, a nie dla kogoś innego. I taki rozrywany w tych gierkach, taki pozbawiony godności, bo godność zostaje w czyjejś wielkiej dupie. 

Bida z Nędzą przez kraj pędzą. Polska już dawno w Europie, unijne standardy i w ogóle niby nowoczesność, a ja widzę i tak dookoła i Bidę z Nędzą. W lodówce, między wierszami Bida i Nędza, na ulicy, w polityce. W radiu i w telewizji. Pomiędzy ciągłymi przepychankami też. W bankach Bida, a w parabankach Nędza. Gołym okiem widać, że mają się one nadal świetnie, że hulają sobie po polachi i mają za nic rozbuchane niusy o wprost na cud zakrawającym wzroście gospodarczym kraju i niesamowitym, przyprawiającym polityków o orgazm wysokim PKB.  Bidę z Nędzą nie interesuje ekonomiczna gadka, one zaglądają do talerza, one wykonują pracę u podstaw, w zaciszu domowego ogniska, tam gdzie powstaje prawdziwa proza życia, tam gdzie o postępie lub jego braku nie decyduje żaden bzdurny wykres tylko zasobność portfela i realna moc nabywcza jego właściciela. Tam rodzą się i w siłę rosną Bida z Nędzą.

PS. Narysował bym Pana Dobrobyta, ale nie wiem jak wygląda. Jak ktoś wie gdzie można go zobaczyć to proszę o info.

Do ozdoby apartamentów, mieszkań czy lokali jak wiadomo najlepsze klasyki. Dlatego obie Damy, w promocyjnych cenach są dostępne TUTAJ

Projekt okładki digipack i CD.

Ewa Kaarela & J.Nowak Quintet to zespół jazzowy który największe hity Szpilmana zagrał w jazzowych aranżacjach. Kiedy zostałem poproszony o wykonanie okładki pomyślałem, że wedle konwencji trzeba zrobić jakiś szalony motyw, jak to na jazz przystało. Ale po przesłuchaniu płyty wiedziałem, że trzeba połączyć największy hit kompozytora (Czerwony Autobus) i muzyków jazzowych. I tak powstała oładka.

Czytaj więcej: Tribute To Szpilman

Saligia- Siedem Grzechów Głównych. A dokładniej są to personifikacje Siedmiu Grzechów Głównych. Czyli (często muszę to tłumaczyć bo nie wszyscy kumają różnicę) nie są to ludzie pod wpływem tych grzechów, tylko personifikacje, zjawiska które nabrały nagle formy ludzkiej, tak po prostu, dla zabawy (oraz po to żebym miał co rysować). Tak więc one się zmaterializowały a ja je narysowałem. Do tego mają swoje imiona i nazwiska. No i pewne atrybuty, mniej lub bardziej potrzebne do wykonywania swojej profesji.

A tutaj wszystkie razem: